تجارب دانشجویان فیزیوتراپی از فرایندهای آموزش بالینی: مطالعه کیفی

مقدمه: امروزه جایگاه آموزش بالینی در تربیت دانشجویان فیزیوتراپی بطور فزاینده ای در حال برجسته تر شدن است. برنامه ریزی صحیح در تربیت بالینی دانشجویان مستلزم کسب شناختی درست از تجارب دانشجویان می باشد. این پژوهش با هدف کسب شناختی بهتر از  تجارب دانشجویان فیزیوتراپی از فرایندهای جاری در دوره آموزش بالینی انجام پذیرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه کیفی، 21 نفر از دانشجویان سال آخر مقطع کارشناسی فیزیوتراپی بصورت نمونه گیری هدفمند به مشارکت در پژوهش دعوت و اطلاعات از طریق پنج جلسه بحث گروهی متمرکز جمع آوری شد. از روش کلایزی به عنوان راهنمای تجزیه و تحلیل استفاده و روایی یافته ها به روش مثلث سازی داده ها تأمین گردیده است. یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل داده ها و طبقه بندی کدها، چهار مضمون شامل «آموزش و ارزشیابی بالینی»، «یادگیری بالینی»، «پذیرش بیمار» و «ارتباطات کارآموز در محیط» پدیدار گشت. مشارکت کنندگان طی این مطالعه بر مواردی مانند تعداد و تنوع کم بیماران، عدم اجرای سرفصل های کارآموزی و جمعیت زیاد گروه های کارآموزی تأکید داشتند. نتیجه گیری: بی توجهی به فرایندهای جاری در آموزش بالینی، تجربه بالینی کارآموز را متأثر می سازد لذا بهبود فرایندهای کارآموزی، تجربه بالینی موثرتری را فراهم می آورد. بالابردن غنای تجربه بالینی کارآموزان با تأمین تنوع کافی بیمار در کارآموزی ها، افزایش دوره آموزش عملی و بالینی، تأکید بیشتر و عملی بر اجرای بهتر سرفصل های کارآموزی، تعدیل جمعیت دانشجویان در کارآموزی برای اثربخش تر شدن کارآموزی ها پیشنهاد می گردد.